tardiña agradable

Aquí estou de novo. Hoxe fun dar un paseo pola barra de Baldaio, facía un soliño que quentaba morniño e as aves estaban tranquilas excepto os chorlitejos grises que non deixaban de corretear dun lado para outro por riba do limo escuro. Había de todo un pouco do que sempre hai nas marismas: mazaricos reais e agullas en abundancia, cormoráns e gaivotas (ainda non me puxen a tentar identificalas), algún cu roxo andaba a bricar entre as herbas das dunas como dicindo qué fas ti eiquí un día de traballo, lacazán! pero bueno conseguín pasar dos seus pensamentos de burla e seguín ó meu, camiñando con elegacia estaba a pasear un archibebe claro ao que tiven que acercarme para identificalo, custoume un pouco pois tiña medo de espanta-la bichería, nada de nada, falsa alarma, qué relax, xa digo todos estaban tranquilos coma se a lagoa fora unha gran cunca de tila amarela da que se embeberan. Cando xa marchaba para ir ó traballo atopei un anaco dun cráneo cuns dentes ben raros cunha forma como de estrela, non sei de qué animal sería pero eiquí teño un misterio por descobrer coma un aprendiz de Sherlock Holmes. Saude, natureza e jazz.

mencer cuberto cun manto de húmida brétema

O sábado pola mañán achegueime cedo ás marismas de Baldaio con meu novo telescopio. Un manto de espesa brétema cubría a Lagoa Grande. ó principio costoume observar algo e tiven que esperar ate que se levantase a néboa, o sol asomou con raios loiros quentando morniño e pouco a pouco foi desaparendo a espesura e tetei de novo observar. Había bastantes aves pero agora tiña outro problema: o sol petábame de cara. Decidín dar un paseo ate a barra que parte a Lagoa Grande da Lagoa "de atrás", atopeime despois dun camiñar ledo no sitio perfecto para ver. Había garzas reais, garcetas, ostreiros, cormoráns, zarapitos trinadores en abundancia, agullas colipintas, chorlitejos chicos, gaivotas e demais belezas aladas. O telescopio pórtase ben dando unhas imaxes ben nítidas, vai moito mellor que o mercado hai dúas semáns. Despois destas horas de deleite sucedeu algo. A miña perspectiva sobre o mundo que me rodeaba cambiou, era mais consciente de todo, o mundo pareceume sinxelo e máxico distinto do mundo que estaba acostumbrado a ver. Naceu en min unha semente de amor, apreciaba máis o que vía, parecíame que estaba a entrar noutra dimensión (xa me advertira o compañeiro Xabi Varela) pero non fun consciente ate ese momento, a natureza é o maior espectáculo do universo de debe ser coidada coma tal. Apertas Fortes, amigos.

xa teño outro telescopio

Xa teño outro telescopio, chegoume hoxe dende Alemaña, é un vanguard vsp 81, xa contarei como se observa con él e se serve para fotografar aves. Probei dende a entreplanta da oficina e creo que vai ir moi ben para observar, e por pouco prezo. Coido que é unha opción que me vai valer. Hai dúas semáns que merquei un de segunda man e non me valía para nada, non alcanzaba e víase francamente mal. Se hai sorte e non chove moito, mañán o estreo nas lagoas de Baldaio. Tamén intentarei sacar fotos que colgarei no blog, si é que son capaz. Saúdos Camaradas.

pois si que choveu

Hola: esta fin de semán fun o sábado e domingo a Baldaio, o sábado pillei unha molladura ate os ósos e non conseguín ver gran cousa, o telescopio non ten a forza necesaria para distinguir aves a distancia media, ó lonxe observei unhas limícolas agrupadas, pola forma do pico tratábase de zarapitos, non sei si reais ou trinadores, tentei acercarme un pouco camiñando por detrás das dunas, as gaivotas debéronme ver e erguéronse no ar todas chiando, as limícolas aguantáronse un anaco pero coa algarabía gaivoteña, fuxiron tamén. Comenzou a chover a esgallo e encamiñeime o coche, cheguei empapado.
O domingo en Carballo quentaba o soliño, erguinme ledo para un día no que ía disfrutar coma un anano. Dende a estrada pódense ver as marismas e lagoas de Baldaio pero coma nun estrano encantamento todo estaba cuberto dunha opaca brétema. Fixen esforzos pra non sairme da estrada e acabar na gavia. Cando cheguei a Baldaio vin que lagoa grande estaba case chea pero baixando, no medio facía coma un alongado illote de area no que había moita cantidade de aves, a maioría eran gaivotas, un día poñereime a distinguir as diferentes gaivota pero polo de agora chamoume a atención o que coido é a gaivota reidora coa sua máscara negra e risotadas burlescas. Tamén observei dende a ponte, a porta da lagoa Grande, unha especie que non vira nunca, era dous ostreiros, cecais parella. Vin tamén dúas garzas reais acicalándose. Dada a lonxanía, estaban detrás das gaivotas, teño serias dificultades para distinguir limícolas pero coma o día anterior coido que eran zarapitos e correlimos ainda que non distinguín de que especie. Xa na lagoa un pouco máis lonxe unha garceta esta a pescar con seu negro peteiro peixíños prateados que brilaban e se sacudían. Deixei o lugar e fun preto do camping a outo punto de observación, ahí había garzas reais, garcetas e tres píllaras. Foi un día agradable, mentras espero polo novo telescopio, xa van dous en dúas semanas, teño que conformarme coa calidade mala das imaxenes, ainda así disfrútase moito. Imaxínome como sería cun bo telescopio, pero como di o camarada Fernando, pouco a pouco as cousas van chegando. Saudos Compañeiros.

estreo de telescopio con sensación agridoce

Hola: por fin fixen o estreo do telescopio un bushnel 15x45x 50mm plegable. Achegueime na hora do bocadillo as lagoas de Baldaio, primeiro na entrada da ria onde sopraba moito vento do sur, a marea estaba alta e non se vía moita vichería agás unha morea de gaivotas: gaivotas escuras, etc. O pouco peso do trìpode e telescopico e o forte vento facían que o telecopio vibrase e como non, tamén a visión. Canto máis acercaba con zoon ate 45x máis arduo era manter a imaxen firme e nítida. Despois acerqueime a pasarela grande que vai cara o camping e alí estaba toda a bichería, o sol dábame moito de frente ainda que o vento sopraba con menos intensidade a vista seguía a moverse bastante. A menos de 20 metros estaban un grupo de garcetas comendo enriba das pequenas islas de vexetación que se forman no medio das lagoas, poucos metros máis alá unha parella de ánades reais paseaba calmiñamente. Dado o vento forte encontreime con sete garzas reais a agochadas entre os xunco, somentes se lles vía a cabeza, tamén cheguei a distinguir un grupo onde había limícolas de distintos tamaños, un deles era un archibebe real polo tamaño e o grande pico curbo cara abaixo, ou creo porque o sol impedíame distinguilo con claridade así como outras limicolas de pequeno tamaño. Por último observei un bando de garcetas detrás dunha duna refuxiadas do vento e acicalándose un pouco. A experiencia foi bonita pero non acompañou o tempo ademais teño a sensación de que debo empezar a aforrar para mercar un bo telescopio, polo de agora vou tirar con este un tempo máis, ainda non sei como funciona en condicións favorables pero non descarto comezar a aforrar para cambia-lo nun futuro. Polo de agora me conformo con ir familiarizandome con distintas aves e lograr identifica-las sen erro, cousa que nun principio sei que non é doado. Saudos.

esperando mi primer telescopio

Mañana Lunes me llega mi primer telescopio comprado de segunda mano desde Madrid, pero ayer sábado ya hice mi primera salida con unos prismáticos bastante cutres que me impedían distinguir las especies claramente: obsevé e identifiqué varias garcetas blancas con su pico negro y plumaje blanco, garzas reales y cormoranes moñudos...todos ellos en el enclave mágico de las lagunas de Baldaio. Haciendo un barrido con los prismáticos me encontré en frente dos personas con un telescopio. Cual grata fué mi sorpresa cuando caminando hacia ellos y ellos hacia mi, al llegar a la misma altura me encuentro con Xabier Varela y un compañero llamado Fernando. De Xabier decir que uno de los mejores días de mi vida fué un día que nos lo encontramos en la desembocadura del Anllóns, estaba con Maria una vecina mía, gran amante de la naturaleza, y estaban ambos observando aves con un telescopio. Fué maravilloso puesto que con sus explicaciones amenas nos hicieron sentir, decir que estaba con un amigo Alberto Cebey, toda la belleza del entorno y su avifauna, observamos entre otra aves: espátulas con su maravilloso pico anaranjado, garzas magestuosas en su porte y embergadura con alas extendidas, un charrán que me maravilló con su vuelo anárquico y sus zambullidas vertiginosas, ánades y otras muchas maravillas aladas. Mientras Xabier Varela es a día de hoy (cuando lo conocí ya era) un gran ornitólogo que vive para las aves, mi vida me llevó por otros derroteros (todos menos sanos que la observación de aves), pero esé día fué el germen que fue creciendo lentamente en mi interior, un día perfecto que caló en mi memoria, y que puedo decir que hizo que hoy estea escribiendo los primeros pasos en este humilde blog. Imaginar cual fue mi sorpresa al encontrármelo de nuevo despues de tantos años. Decir que sigue siendo una maravillosa persona, alguien que te marca y al que felicité por su próxima paternidad. Cambiara el viejo telescopio que me contó partiera en dos y pegaba con pegamento por un telescopio Swarowski que le regaló su mujer, quedé impresionado con la claridad con las que se veían las aves desde una larguísima distancia. Nos mostró una ave rara que se había asentado en la boca de la laguna de baldaio, un zarapito trinador americano que comía un cangrejo al pie de unas rocas pequeñas y redondas cubiertas de musgo verde. Otro día que marcará un antes y un después en mi vida y mientras espero ansiosamente mi telescopio estoy deseando salir a los campos y lagunas a observar aves y quizás encontrarme con otros amantes de la naturaleza como en gran ornitólogo Xabier Varela. Gracias por todo y hasta pronto.

Primeiros pasos pola senda da ornitoloxía

Con esta primeira entrada quero comenzar a dar os primeiros pasos na senda da ornitoloxía, sempre partindo da base de que son un amante da natureza dende sempre e que son un principiante na observación e identificación de aves. Somentes quero decir que dada a miña pouca experiencia cometerei moitos erros de identificación e apreciación pero pondrei a miña paixón e ilusión en subsanalos, con gran deleite para min, posto que me servirá como aprendizaxe. Saúdos e Benvidos a este humilde blog.